LITURGIA GODZIN
1. W Roku Jubileuszowym św. Jan Paweł II pielgrzymował do Ziemi Świętej. W Betlejem z trudem zszedł do groty Narodzenia Jezusa; chwilę trwał na adoracji, po czym udał się kilka kroków dalej, w miejsce pokłonu mędrców. Wówczas abp Stanisław Dziwisz podał Ojcu Świętemu księgę „Liturgii Godzin”, zwaną potocznie brewiarzem, i papież zaczął się modlić. W naszych kościołach również spotykamy kapłanów modlących się „Liturgią godzin”. Tą modlitwą ogarniają oni swoich wiernych, swoją posługę i wszystkie sprawy Kościoła.
2. Liturgia godzin, jak podaje Katechizm, jest modlitwą Kościoła, dzięki której wierni (duchowni, zakonnicy, zakonnice i świeccy) uświęcają czas przez uwielbienie Boga (por. KKK 1174). W tej modlitwie każdy może i powinien uczestniczyć na miarę swego powołania i życiowych okoliczności; kapłani ze względu na duszpasterską misję i wezwanie dotrwania na modlitwie. Przypomniał o tym Ojciec Święty Benedykt XVI podczas pielgrzymki do Bawarii. W czasie nieszporów w bazylice św. Anny powiedział: „Modlimy się w niej (liturgii godzin) jak ludzie potrzebujący rozmowy z Bogiem, ale ogarniamy też innych ludzi, którzy nie mają czasu i możliwości na taką modlitwę” (Alltöting, 11 września 2006 r.).
Zakonnicy i zakonnice trwają na modlitwie liturgią godzin w duchu charyzmatu rodziny zakonnej, którą tworzą, a wierni świeccy według swoich możliwości na mocy sakramentu chrztu świętego. Sobór Watykański II zaleca, aby i świeccy odmawiali liturgię godzin czy to z kapłanami, czy na swoich zebraniach lub nawet indywidualnie (por. KL 100). Piękny i godny naśladowania jest zwyczaj wspólnego śpiewania niedzielnych nieszporów w niektórych parafiach.
3. Liturgia godzin to „pieśń chwały” zanoszona do Boga w określonych godzinach w imieniu całego Kościoła. Kształtowała się ona przez wieki, przybierając różne formy. W „Ogólnym wprowadzeniu do Liturgii godzin” znajdujemy informację o tym, że już pierwsi chrześcijanie oddawali się modlitwie w określonych porach dnia i nocy. W różnych okolicach bardzo prędko ustalił się zwyczaj przeznaczania na modlitwę pewnych okresów czasu, jak np. zmierzchu, gdy zapalano światła, lub brzasku dnia, kiedy noc się kończy i zaczyna świtać. Z biegiem czasu zaczęto uświęcać wspólną modlitwą także inne godziny doby. Owe wspólne modlitwy przekształciły się stopniowo w ściśle określone godziny modlitw.
Początkowo na zgromadzeniach apostolskich śpiewano psalmy i pieśni, czytano Pismo Święte i odmawiano Modlitwę Pańską. Z czasem, dzięki życiu zakonnemu rozbudowano modlitwę psalmami i osta tecz nie przy ję ła ona obec ną for mę. Tak powstała liturgia godzin, wzbogacona także czytaniami. Jest ona przedewszystkim modlitwą uwielbienia i prośbą błagalną; jest modlitwą Chrystusa i całego Kościoła, skierowaną do Boga Ojca w Duchu Świętym.
Główną część liturgii godzin stanowi modlitwa poranna zwana jutrznią, oraz nieszpory, czyli wieczorna modlitwa Kościoła. Jutrznia przez uświęcenie pierwszych chwil dnia kieruje myśli ku Bogu. Wyraża ona głębokie pragnienie Bożego błogosławieństwa na każdą chwilę dnia, we wszystkich pracach i obowiązkach. Odmawianie jej wczesnym porankiem nawiązuje do zmartwychwstania Chrystusa.
Nieszpory sprawowane w porze wieczornej stanowią dziękczynienie za kończący się dzień i wszelkie dobro. Mają one charakter wieczornej ofiary, która nawiązuje do jedynej ofiary Jezusa Chrystusa, dzięki czemu możemy w nich wyrażać wszystkie radości, trudy, smutki i zmagania. Pozostałe części codziennej liturgii godzin stanowią: godzina czytań, modlitwa w ciągu dnia, oraz kompleta, czyli modlitwa na zakończenie dnia.
4. Zapamiętajmy: Liturgia godzin jest modlitwą całego Kościoła, która uświęca poszczególne pory dnia i nocy, a modlących się otwiera na rzeczywistość spotkania z Bogiem w Jego słowie. Stanowi wielkie, duchowe bogactwo Kościoła. Modlitwa ta nie jest tylko obowiązkiem osób duchownych, ale przywilejem wszystkich ochrzczonych, pragnących swoje codzienne życie łączyć z Bogiem.
