ŚWIĘCENIA BISKUPIE – PEŁNIA SAKRAMENTU ŚWIĘCEŃ
- Ze wzruszeniem wspominam dzień 6 stycznia 1997 r. Wtedy to w Bazylice Święte go Piotra Ojciec Święty Jan Paweł II przez apostolski gest nałożenia rąk i wypowiedziane słowa modlitwy konsekracyjnej włączył mnie do Kolegium Biskupiego. Zwracając się do mnie i konsekrowanych wraz ze mną kapłanów powiedział wówczas: „Dzisiaj dane mi jest udzielić pełni kapłaństwa dwunastu braciom. Podczas konsekracji biskupiej odbędzie się obrzęd nałożenia na ich głowy księgi Ewangelii, co ma oznaczać, że głoszenie Dobrej Nowiny jest ich podstawową misją – źródłem radości, ale także trudem dla tych, którzy postanawiają pełnić ją odpowiedzialnie i wiernie. Módlmy się wspólnie, ażeby światło, które oświeciło Mędrców na drodze do Betlejem, towarzyszyło nowo wybranym biskupom”.
2. Święcenia biskupie, nazywane też konsekracją lub sakrą, są trzecim i najwyższym stopniem sakramentu święceń. W myśl nauki Soboru Watykańskiego II, udzielana jest
w nich „pełnia sakramentu święceń, które zarówno w tradycji liturgicznej, jak
i w wypowiedziach świętych Ojców są nazywane najwyższym kapłaństwem lub pełnią świętego posługiwania” (KK 21). W praktyce oznacza to, że biskup może sprawować wszystkie sakramenty, którymi dysponuje Kościół. Aby święcenia biskupie mogły zostać uznane za prawowite, wymagana jest specjalna decyzja Biskupa Rzymu, który jako gwarant jedności i wolności poszczególnych Kościołów partykularnych mianuje dla nich od powiednich pasterzy (por. KKK 1559).
3. Funkcja biskupa zajmuje szczególne miejsce pośród różnorodnych kościelnych posług. Zgodnie z Katechizmem Kościoła Katolickiego, biskupstwo czerpie swą wyjątkowość z sukcesji apostolskiej, dzięki której biskupi mają udział w misji
i władzy samych Apostołów (por. KKK 1555; KomKKK 176). Podczas konsekracji otrzymują również Ducha Świętego, który wspomaga ich w owocnym pełnieniu posługi obejmującej misję uświęcania, nauczania i kierowania (por. KKK 1556, 1558). Katechizm naucza, że udzielona w sakramencie święceń łaska Ducha Świętego i wyciśnięte sakramentalne znamię powodują, iż biskupi „podejmują rolę samego Chrystusa na uczyciela, Pasterza i Kapłana, i działają w Jego osobie” (KKK 1558). Dzięki temu są „prawdziwymi i autentycznymi nauczycielami wiary, kapłanami i pasterzami” (Db 2).
W Kościele partykularnym, powierzonym konkretnemu biskupowi, jest on natomiast „widzialnym znakiem i fundamentem jedności Kościoła, w którym jako wikariusz Chrystusa pełni misję pasterską, wspierany przez swoich prezbiterów i diakonów” (KomKKK 327). Wszystko to powoduje, że Eucharystia sprawowana przez biskpa ma zupełnie wyjątkowe znaczenie. „Wyraża się w niej bowiem Kościół zgromadzony wokół ołtarza pod przewodnictwem tego, ktore prezentuje samego Chrystusa, Dobrego Pasterza
i Głowę Kościoła” (KKK 1561).
Dzięki sakramentowi święceń i hierarchicznej łączności z papieżem oraz innymi biskupami każdy biskup staje się członkiem Kolegium Biskupów. Wyraźnym znakiem kolegialnego charakteru stanu biskupiego jest między innymi to, że w konsekracji nowego biskupa – zgodnie ze starożytną tradycją Kościoła – powinna uczestniczyć większa liczba biskupów (por. KK 22). Biskupi kolegialnie ponoszą też odpowiedzialność za apostolskie posłanie Kościoła. W Katechizmie czytamy bowiem, że „każdy biskup (…) kolegialnie ze wszystkimi braćmi w biskupstwie uczestniczy w trosce o wszystkie Kościoły” (KKK 1560).
Zadajmy sobie pytanie: czy rozumiem, na czym polega wyjątkowość posługi biskupa w Kościele? Czy wiem, dlaczego na konsekrację biskupa musi wydać zgodę Ojciec Święty?
4. Zapamiętajmy: „Biskup otrzymuje pełnię sakramentu święceń, które włączają go do Kolegium Biskupów. Biskupi jako następcy Apostołów i członkowie kolegium mają udział w odpowiedzialności apostolskiej całego Kościoła, pod zwierzchnictwem papieża. Ze święceń biskupich płynie misja nauczania, uświęcania i rządzenia” (KomKKK 327).
