SZAFARZ SAKTRAMENTU POKUTY
1. Przygotowując się do dobrego i owocnego przeżycia sakramentu pokuty, być może czasami zadajemy sobie pytania: kim jest spowiednik, który oczekuje na nas za kratkami konfesjonału? Kto upoważnił go do oceniania naszego postępowania? Jakim prawem udziela rozgrzeszenia? Czy rozgrzeszy nas ze wszystkich grzechów? Czy zachowa w tajemnicy to, co od nas usłyszy?
2. W Katechizmie Kościoła Katolickiego czytamy, że to sam Jezus Chrystus powierzył swoim Apostołom posługę jednania, czyli sprawowania sakramentu pokuty. Biskupi, jako następcy Apostołów, oraz prezbiterzy, jako współpracownicy biskupów, nadal spełniają tę posługę, „bowiem na mocy sakramentu święceń biskupi i prezbiterzy mają władzę odpuszczania wszystkich grzechów w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego” (por. KKK 1461).
3. Chrystus zmartwychwstały, ukazując się Apostołom zamkniętym w Wieczerniku po poranku wielkanocnym, umacniał ich wiarę, ale także przekazywał im ostatnie polecenia dotyczące ich apostolskiej misji. W Wieczerniku Apostołowie usłyszeli słowa Jezusa: „Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane” (J 20,22-23). Władza odpuszczania grzechów to dar Ducha Świętego nie tylko dla Apostołów, ale i dla ich następców – biskupów, którzy już od czasów starożytnych są uważani za tych, którzy posiadają władzę jednania ludzi
z Bogiem. Również kapłani diecezjalni i zakonni, którzy otrzymali misję od swojego biskupa lub od kompetentnego przełożonego zakonnego, jako współpracownicy biskupów pełnią posługę Dobrego Pasterza, który szuka każdej zagubionej owcy, i posługę Miłosiernego Ojca, który z otwartymi ramionami czeka na każdego marnotrawnego syna (por. KKK 1462). Spowiednik nie jest panem, lecz sługą bożego przebaczenia. Kapłan jest znakiem
i narzędziem miłosiernej miłości Boga względem grzesznika. Pełniąc tę posługę, każdy kapłan zobowiązany jest do zachowania absolutnej tajemnicy grzechów wyznawanych podczas spowiedzi. Tajemnica ta, która nie dopuszcza żadnych wyjątków, nazywa się „pieczęcią sakramentalną”, ponieważ to, co penitent wyznał kapłanowi, zostaje nie jako „zapieczętowane” przez sakrament (por. KKK 1467). Z niektórych grzechów, szczególnie ciężkich, zwykle połączonych z ekskomuniką, która nie pozwala na przyjmowanie sakramentów świętych i na pełne uczestnictwo w życiu Kościoła, rozgrzeszyć może tylko papież, biskup, bądź wyłącznie upoważnieni przez nich kapłani. Jednakże w niebezpieczeństwie śmierci – ze względu życie wieczne grzesznego człowieka – każdy kapłan, nawet taki, który z jakichś powodów nie ma prawa do spowiadania udzielonego mu władzę kościelną, może udzielić rozgrzeszenia z każdego grzechu (por. KKK 1463). Czy dostrzegam w spowiednikach szafarzy Bożego Miłosierdzia? Czy pragnę korzystać z ich posługi sprawowanej przecież z polecenia oraz w imieniu Chrystusa?
4. Zapamiętajmy: to sam Jezus Chrystus powierzył swoim Apostołom posługę sprawowania sakramentu pokuty. Następcami Apostołów są biskupi i prezbiterzy, którzy na mocy sakramentu święceń mają władzę odpuszczania ludzkich grzechów „w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” (por. KKK 1461). „Biorąc pod uwagę delikatny charakter i wielkość tej posługi oraz szacunek należny osobom, każdy spowiadający kapłan zobowiązany jest bez wyjątku i pod bardzo surowymi karami do zachowania pieczęci sakramentalnej, to jest absolutnej tajemnicy odnośnie do grzechów poznanych na spowiedzi” (KomKKK 309).
