SAKRAMENT ŚWIĘCEŃ
1. Wśród sakramentów są takie, które może przyjąć każdy: chrzest, Eucharystia, sakrament pokuty i pojednania, bierzmowanie, namaszczenie chorych. Służą one dobru tego, kto je przyjmuje. Istnieją jednak dwa sakramenty, do których nie przystępują wszyscy, a są nastawione na zbawienie innych ludzi, choć przez służbę innym przyczyniają się także do zbawienia osobistego: to kapłaństwo i małżeństwo (por. KKK1534). Czym jest kapłaństwo, zwane także sakramentem święceń?
2. Jak mówi Katechizm, „sakrament święceń jest sakramentem, dzięki któremu posłanie, powierzone przez Chrystusa Apostołom, nadal jest spełniane w Kościele aż do końca czasów. (…) Obejmuje on trzy stopnie: episkopat, prezbiterat i diakonat” (KKK 1536). Sakrament ten bierze swoją nazwę od aktu święceń (po łacinie „ordinatio”). „Ordinatio” oznacza włączenie do „ordo”, czyli stanu kapłańskiego. Jest to coś więcej niż zwykłe wybranie, wyznaczenie,delegacja przez wspólnotę, gdyż udziela Ducha Świętego, pozwalającego wykonywać „świętą władzę”, która pochodzi od samego Chrystusa. Dlatego „święcenia określa się także jako consecratio, są bowiem pewnym wyłączeniem
i przyjęciem przez samego Chrystusaw służbę Kościołowi” (KKK 1538). Widocznym znakiem tej konsekracji jest włożenie rąk przez biskupa i modlitwa konsekracyjna.
3. Zapowiedzią sakramentu święceń było wybranie przez Boga w Starym Testamencie pokolenia Lewiego (lewitów) „w celu głoszenia słowa Bożego i przywracania na nowo jedności z Bogiem przez ofiary i modlitwę”, choć trzeba dodać, że kapłaństwo starotestamentalne „było jednak nie zdolne przynieść zbawienie, ponieważ potrzebowało nieustannego powtarzania ofiar i nie mogło dokonać ostatecznego uświęcenia” (KKK 1539). Zbawić bowiem może jedynie Chrystus. Jak poucza Katechizm, „wszystkie zapowiedzi kapłaństwa w Starym Przymierzu znajdują swoje wypełnienie w Chrystusie Jezusie, «jedynym Pośredniku między Bogiem a ludźmi» (1 Tm 2,5)” (KKK 1544). W tym kapłaństwie Chrystusa uczestniczą w sposób szczególny ci, którzy przystąpili do sakramentu święceń. Podobnie jak „odkupieńcza ofiara Chrystusa jest jedyna, dokonana raz na zawsze, a jednak uobecnia się w Ofierze eucharystycznej Kościoła”, tak też jedyne kapłaństwo Chrystusa „uobecnia się przez kapłaństwo służebne, nie umniejszając jedyności kapłaństwa Chrystusa” (KKK 1545).
Choć w pewien sposób wszyscy wierni mają udział w kapłaństwie Chrystusa – poprzez chrzest i bierzmowanie są bowiem poświęceni Bogu jako „święte kapłaństwo” (por. KKK 1546) – to jednak ich kapłaństwo i kapłaństwo służebne (czyli hierarchiczne) różnią się co do istoty: podczas gdy kapłaństwo wspólne wiernych urzeczywistnia się przez życie wiarą, nadzieją i miłością, to kapłaństwo służebne służy kapłaństwu powszechnemu. Poprzez głoszenie słowa i udzielanie innych sakramentów przyczynia się ono do rozwoju łaski chrztu wszystkich chrześcijan (por. KKK 1546-1547).
W służbie wyświęconego kapłana obecny jest i działa w swoim Kościele sam Chrystus. „Przez pełniących posługę święceń (…) we wspólnocie wierzących staje się widzialna obecność Chrystusa jako Głowy Kościoła” (KKK 1549). Tej obecności nie należy rozumieć w taki sposób, jakby kapłan był zabezpieczony przed ludzkimi słabościami, ale nawet grzeszność szafarza nie stanowi przeszkody dla łaski, udzielonej wiernym, przyjmującym z jego rąk sakramenty, gdyż w sakramentach działa sam Chrystus (KKK1550). Tak rozumiane kapłaństwo ma charakter służebny – na wzór Chrystusa, który „przyszedł aby służyć” (Mk 10,45). Kapłan zaś „ma za zadanie nie tylko reprezentować Chrystusa – Głowę Kościoła – wobec zgromadzenia wiernych. Działa także w imieniu całego Kościoła, gdy zanosi do Boga modlitwę Kościoła, a zwłaszcza gdy składa Ofiarę eucharystycz ną” (KKK 1522).
4. Zapamiętajmy: Sakrament święceń, który „składa się z trzech stopni (…): biskupstwa, prezbiteratu i diakonatu” (KomKKK 325) „jest sakramentem, dzięki któremu posłanie, powierzone przez Chrystusa Apostołom, nadal jest spełniane w Kościele aż do końca czasów” (KomKKK 322).
