CELEBRACJA CHRZTU ŚWIĘTEGO
1. Od czasów apostolskich, jeżeli ktoś chciał stać się chrześcijaninem, musiał przejść wtajemniczenie, na które składały się: głoszenie słowa, przyjęcie Ewangelii i nawrócenie, wyznanie wiary, chrzest, wylanie Ducha Świętego i przyjęcie Eucharystii. Znaczenie i łaska sakramentu chrztu ukazane są jasno w obrzędach jego celebracji.
Uczestnicząc w nich z uwagą, wierni są wprowadzani w całe bogactwo tego, co ten sakrament oznacza i co urzeczywistnia w każdym ochrzczonym (por. KKK 1229-1234).
2. Odnowiony obrzęd chrztu dzieci składa się z trzech części, które stanowią: obrzęd przyjęcia dziecka, liturgia słowa oraz liturgia sakramentu.
3. Obrzęd przyjęcia dziecka rozpoczyna się od pytania rodziców o imię dziecka. Pod czas chrztu chrześcijanin otrzymuje swoje imię w Kościele. Powinno to być imię świętego, którego życie było wierne Bogu. Patron jest wzorem miłości i zapewnia wstawiennictwo u Boga. Rodzice, chrzestni i proboszcz powinni troszczyć się, by nie nadawać dziecku imienia obcego duchowi chrześcijańskiemu. Następnie przewodniczący liturgii pyta o chęć ochrzczenia dziecka i podjęcia obowiązku wychowania dziecka w wierze. Chrzestni wyrażają wolę pomagania rodzicom w trudzie wychowania. Celebrans wypowiada słowa przyjęcia dziecka do wspólnoty chrześcijańskiej oraz w imieniu tej wspólnoty czyni na głowie dziecka znak krzyża. Znak krzyża na początku celebracji wyciska pieczęć Chrystusa i oznacza łaskę Odkupienia (por. KKK 1235). Liturgia słowa ma na celu pogłębienie wiary zgromadzonej wspólnoty, która przyjmuje nowego członka. Rodzice i chrzestni mają sobie uświadomić, że chrzest, o który proszą dla swych dzieci, nie jest zwyczajowym gestem, ale włączeniem w tajemnicę Chrystusa i Kościoła.
Po wysłuchaniu słowa Bożego następuje modlitwa powszechna, którą kończy litania, podczas której Kościół wzywa wstawiennictwa świętych, wyznając swą łączność z tymi, którzy przez współpracę z łaską Bożą w pełni urzeczywistnili swe powołanie chrześcijańskie. Po zakończeniu wezwań do świętych następuje modlitwa z egzorcyzmem, która jest pokornym błaganiem Boga, aby uwolnił dzieci od grzechu pierworodnego i dał im udział w zwycięstwie Chrystusa nad szatanem. Po tej modlitwie celebrans kładzie
w milczeniu rękę na dziecku. Gest ten oznacza moc Zbawiciela, która będzie chronić
i umacniać ochrzczonego. Po liturgii słowa na stępuje sam obrzęd chrztu. Woda chrzcielna zostaje pobłogosławiona pod czas chrztu, albo w Wigilię Paschalną. Kościół prosi Boga, by przez swojego Syna i mocą Ducha Świętego zstąpił na tę wodę, aby ci, którzy zostaną
w niej ochrzczeni, „narodzili się z wody i z Ducha” (J 3,5). Po pobłogosławieniu wody celebrans zwraca się do rodziców i chrzestnych, przypominając im obowiązek wychowania dzieci w wierze Kościoła, stąd tak ważne jest życie wiary rodziców i chrzestnych. Chrzest
w Kościele łacińskim dokonuje się przez trzykrotne polanie wodą głowy kandydata, któremu towarzyszą słowa sza farza: „Ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”. Namaszczenie krzyżmem świętym, poświęconym przez biskupa, oznacza dar Ducha Świętego dla neofity. Stał się on chrześcijaninem, to znaczy „namaszczonym” Duchem Świętym, wszczepionym w Chrystusa, który jest namaszczony jako kapłan, prorok i król (por. KKK 1241). Biała szata ukazuje, że ochrzczony „przyoblekł się w Chrystusa” (Ga 3,27) i zmartwychwstał z Chrystusem. Świeca zapalona od paschału oznacza, że Chrystus oświecił neofitę i że ochrzczeni są w Chrystusie „światłem świata” (Mt 5,14).
4. Zapamiętajmy: Bóg w sakramencie chrztu wyzwala człowieka z mocy zła, wprowadza do Kościoła i czyni człowieka swoim dzieckiem. Obrzęd tego sakramentu „polega na polaniu głowy kandydata wodą lub zanurzeniu go w wodzie
z równoczesnym wezwaniem Trójcy Świętej, to znaczy Ojca i Syna, i Ducha Świętego” (KomKKK 256). Rodzice i chrzestni powinni po chrześcijańsku wychować ochrzczone dziecko, dlatego ważne jest, aby sami byli wierzący i praktykujący.
